Opinie | Overheid, vergeet u uw eigen topprioriteit niet?
Dringende oproep tot heropening binnensport:
Als gezondheid het pure goud is, staat het leger gouddelvers voor u klaar
Verlengde lockdown op verlengde lockdown, maar versoepelingen die troebel opdoemen aan de horizon. Dit artikel, van gezondheidsondernemer Bas Pronk, doet dienst als reality check richting de overheid. Want Bas -iemand die vanuit zijn professionele achtergrond en karakter alles altijd vanuit ieders perspectief benadert- kan er vrede mee hebben dat zijn bedrijf gesloten is. Omdat gezondheid de (terechte) fundering is onder het lockdown-beleid. Maar laat het ook de fundering blijven bij het unlocken van ons land. Een oproep aan de overheid, om de eigen gestelde topprioriteit niet te vergeten.
Het is geen pretje om je bedrijf te moeten sluiten, wat helaas tot een collectieve emotie is verworden voor veel ondernemers. En toch, hoe lastig ook, mag emotie nooit de overhand krijgen over het rationele. Ik meen dat oprecht, en wanneer die gedachten-strijd soms even verschuift naar de wrong side, vecht ik er tegen. Door te gaan sporten, te focussen op nieuwe plannen of een treinbaan te bouwen met mijn prachtzoon Mats. Parkeren, die emotie.
Omdat ik niet geloof dat boosheid en frustratie een mens verder brengen. Omdat ik een uithangbord naar vrouw, kind en werknemers wil zijn. Omdat ik het uitstralen van (mentale) kracht en positiviteit een vereiste vind voor een ondernemer, die de last van het leiderschap moet kunnen dragen. Omdat mijn karakter er mede reden van is dat ik altijd alles vanuit ieders perspectief probeer te benaderen, en ik zodoende louter respect voel voor decision makers als Rutte, De Jonge en Van Dissel. Dankbaar als ik ben dat ik niet hoef te doen wat zij doen, wat -als we de rollen omdraaien- tot vergelijkbare lockdown-maatregelen had geleid.
U, beste overheid, wilt mij -een klein ondernemer met zes werknemers- dit niet aandoen. U handelt in een groter belang. Dat weet ik. Dat geloof ik. Dat voel ik. En het is mijn taak als Nederlander, ondernemer, werkgever, vader, man… om met al die petten op in de pas te lopen en excellent virusgedrag te (re)presenteren. En zakelijk harde klappen te incasseren, net als zovelen. Ik zeur er niet over, ik creëer geen onrust bij mijn kanjers van werknemers wat betreft hun baan. Ik zit stil, terwijl ik geschoren word. Niet omdat ik een heilige ben of erop wil lijken, maar vechten tegen een beleid dat jezelf als fair interpreteert, is… onlogisch.
Oók als je slachtoffer van dat beleid bent. Incasseren. Ratio boven emotie. Dat is de kern.
“Vechten tegen een beleid dat jezelf als fair interpreteert, is… onlogisch. Oók als je slachtoffer van dat beleid bent”
Maar geleidelijk aan komen er haarscheurtjes in mijn rationele fundering, moet ik u bekennen. Omdat voortschrijdend inzicht -hoe vaak hebben we die term niet gehoord sinds maart 2020- het ratio continu boetseert door de actualiteit van de dag. U zult dat als geen ander snappen. Waar de coronasituatie begin december noopte tot een rigoureuze, botte bijl-virusaanpak en ik het rationeel kon uitleggen dat mijn bedrijf- waar we gezondheidstrainingen aanbieden vanuit personal training met maximaal 2 mensen in een ruimte van 70 m²- werd gesloten, kijk ik nu met opgetrokken wenkbrauwen naar de toekomst die u vormgeeft.
Ik zal u uitleggen waarom, maar niet voordat ik u de essentie van mijn ondernemerschap presenteer. Dat gaat niet om de euro’s, welnee. Dat zijn maar fiches, de intrinsieke motivatie is diepgaander. Ik ga liever voor goud dan voor euro’s, maar daar kom ik zo op. Ooit besloot ik journalist te willen worden, waar ik als tiener/twintiger al struikelend over mijn eigen ambities zo ongeveer alles voor opzij zette. Maar ik werd het, en ja: ik was goed. Cum laude, hoofdredacteur als 25e jarige, dat werk. Ik bewoog richting de zakelijke communicatie, en ja: ik was er goed in. Maar hé, je gaat een keer richting (en voorbij) de 30, je krijgt van die levensvragen als “is dit het nou?” of -meestal na een paar glazen bier- “waar gaat het eigenlijk allemaal over waar ik me zo druk om maak?”.
De geest was uit de fles. De rest is historie. In het heden ben ik ondernemer bij de franchiseformule fit20, waar ik twee florerende vestigingen bestier. Met mijn harde werk en talent voeg ik nu iets toe aan de wereld. Daar hoef ik tegenwoordig geen biertje voor te nemen, dat besef ik elk moment van de dag. Via mij zijn mijn werknemers bezig om honderden mensen gezonder te maken. Met dat gevoel sta ik op, net als zij dat doen. Dat is rijkdom hoor, allemachtig. Het gáát ergens over. Om gezondheid van vele mensen, die ons dankbaar zijn. Die dolgelukkig zijn dat wij bestaan. Dat wij hun stok achter de deur zijn. Dat wij hun spieren krachtig trainen. Dat zij met ons daarmee hun immuunsysteem versterken. Dat wij een tegengeluid zijn richting de gevaren op de loer, als rugpijn, obesitas, osteoporose, sarcopenie, hart- en vaatziekten, corona en ga door. Juist, we bieden iets preventiefs richting alle ellende die een ieder op zijn levenspad kan tegenkomen. Ik zou u graag zeggen dat ik er rationeel in sta, als zakelijk ondernemer. Maar op dit punt lukt me dat slecht, en neemt emotie regelmatig wel de overhand. Strikt tegen mijn eigen protocol, maar het is zo fucking mooi wat we doen én bereiken. En met ons vele duizenden anderen, die op de één of andere manier met het fysieke en mentale welzijn van miljoenen Nederlanders bezig zijn. Met hun fitnessclub, yogastudio, personal trainingsstudio en noem ze op, plekken waar deze gezondheid-ondernemers op hun beurt gezondheid-werknemers faciliteren in hun belangrijke werk. Werk dat u beleidsmatig schaart onder de term “binnensport”, en gesloten houdt op het moment.
“U sluit ons, maar we bieden iets preventiefs richting alle ellende die een ieder op zijn levenspad kan tegenkomen”
Om op die levensvraag terug te komen: het gáát ergens om. Om de grootste rijkdom in het leven om precies te zijn: gezondheid, de reden dat ons hele land is platgelegd. Door u. Omdat u, onze overheid, erkent dat niets belangrijker is dan dat. Ongeacht alle sociale, economische en maatschappelijke gevolgen. Dat is nevenschade, zou je bijna kunnen zeggen. Gezondheid is het pure goud, en ik dankte u voor die benadering half maart en half december, terwijl u de deuren sloot van mij en collega-ondernemers om reisbeperkingen en contactmomenten te minimaliseren. Je bent immers rationeel, of je bent het niet. Ik moet boven mijn eigen teleurstelling staan. The greater good…
Premier, minister, RIVM-baas, wat doet u nu de versoepelingen in zicht komen? U prioriteert. Terecht. Het basisonderwijs heeft topprioriteit. Daarna is het troebel op de routekaart, waarin de gesloten binnensport als één van de verzwaringen wordt bestempeld binnen de categorie “zeer ernstig”. Net als het sluiten van de niet essentiële detailhandel zo’n verzwaring is. Binnensport lijkt u niet hoger te prioriteren. Ondanks het preventieve karakter van de (gezondheids)dienst, de krachtige regulering met dertig mensen in de (vaak) enorme ruimtes, het vereiste trainen op afspraak, de hygiëne, de niet verplaatsbare toestellen (op grote afstand) en inrichting waar je niet tegen elkaar aan kunt lopen zoals op de schoolgang wel het geval is. Geen verwijt richting uw school prioriteit. Het coronarisico omarmen om het onderwijs te herstarten is legitiem. Maar binnensport gesloten houden -absoluut geen plek van besmettingen zo is gebleken- is niet eens als een noemenswaardig risico te kwalificeren. Waarom staat (binnen)sport in algemene zin niet net als onderwijs aan de top van uw versoepeling-lijst, maar zou het bij de heropening wel eens op “ellebogen” kunnen uitdraaien of de winkel misschien toch eerder open mag? Uw beleid heb ik altijd rationeel kunnen uitleggen, hoe hard het me ook trof. Maar deze volg ik niet, want nu geeft u de indruk juist gezondheids-ondermijnend te denken. Huh? U? Die het lef heeft om te doen wat u heeft gedaan en nog steeds doet. U, of all people?
U moet prioriteiten stellen. De juiste, welteverstaan. Is een binnensportlocatie openen dan belangrijker dan een schoenen- of boekwinkel? Economisch niet misschien/waarschijnlijk (ik heb geen idee), maar we locken dit land om gezondheid. Dan is vanuit die perceptie -correctie: uw perceptie- een binnensportlocatie heropenen inderdaad belangrijker dan een plek waar je een boek kunt kopen of een paar schoenen. Dat kan ook online. Maar veilig en verantwoord (vaak begeleid) een gezondheidsboost geven aan miljoenen mensen is complexer, al was het alleen maar omdat sport en bewegen een mentaal facet in zich herbergen en een binnensportomgeving een push kan geven om mensen te motiveren om te kiezen voor een gezonde levensstijl. U zult als overheid nooit promoten om nieuwe schoenen te kopen. U zult naar uw burgers wel promoten om te bewegen, waar de binnensport-omgeving een cruciale tool bij is geworden de laatste decennia. Net zoals de digitalisering een cruciale tool is geworden, zeker in de huidige coronamaatschappij, met vele fysieke klachten tot gevolg. Waar binnensport weer compenserend werkt tegen de (fysieke) nadelen van digitalisering. Dat bewegen een impuls geeft aan gezondheid en mensen weghoudt uit de medische molen is iets wat u al lang propagandeert, maar die oeroude prioriteit lijkt wat weggezakt.
Waar de gastouder van mijn zoon haar prioriteit niet vergeet. Zij vindt dat zij de eerste prioriteit was om te heropenen, want -vindt zij- haar werk maakt het verschil. En dat is de kern: het verschil maken. Kijkt u naar al die gesloten ondernemingen/instellingen en kijk naar wie het verschil maken. Niet economisch, niet sociaal maatschappelijk, want dat staat voor u op plek twee en/of drie in de prioriteiten-rangorde. U kijkt primair naar gezondheid, al een jaar lang inmiddels op een manier zoals nooit vertoond. En wij, de gehele fitness-/gezondheidsbranche, maken het verschil en helpen u. Veilig en kundig, maar dat leest u in protocollen. Ik vertel u alleen over de blijdschap waarmee ik dagelijks opstond tot half december, net als mijn werknemers en duizenden mensen in deze branche. De reden dat ik mijn journalistieke talent terzijde schoof, om iets anders na te streven. Iets groters. Om mensen te helpen gezonder te worden, hen preventie aan te reiken, hen de beste versie van zichzelf te laten worden. Om potdikkemme het verschil te maken. Vergeef me, ik schiet naar het emotionele. Ik ga dus zo maar weer een treinbaan bouwen, maar niet voor ik u een resumé aanbied van wat mijn perceptie is, en de uwe moet zijn.
Gezondheid is het pure goud, maar stelt u dan het leger goudzoekers alstublieft wel in staat om het te delven. Zodra het kan. Maar dan ook direct.
Wie is Bas Pronk?
Bas Pronk (39) is eigenaar van twee fit20-studio’s in de regio Rotterdam. In lockdown schrijft hij blogs De Ondernemer (link 1 / link 2), waarmee hij vanuit optimisme een inzicht biedt in de impact van het lockdown-beleid op MKB-ondernemers. Bas heeft een journalistieke achtergrond en schreef eerder de boeken Obsessie (2015) en Verander (2019).