Ons Pronkstuk over

Tegenslag hebben we allemaal in het leven. We stellen er incasseringsvermogen en veerkracht tegenover. Mogelijk gemaakt door voorspoed. Je kunt voorspoed pas echt op waarde schatten als je tegenslag hebt geïncasseerd. En je kunt tegenslag pas incasseren als je voorspoed kent. Als je weet dat er een reden tot leven is, dat er ergens aan de horizon iets moois gloort.

Tenzij… de contouren van voorspoed zich niet aftekenen in jouw toekomst. Voorspoed is gedegradeerd tot een begrip uit een ver verleden. In het geval van Rijka: herinneringen en foto’s uit het verleden. De hoofdpersonen van toen leiden nu een –in haar ogen- happy life. Relaties, kids. Zij niet. Zij zit thuis. Met tientallen kilo’s overgewicht. Met zakken chips. Met pijntjes en ontstekingen all over the place. Met een latente kinderwens en vruchtbare jaren die als late dertiger in haar nadeel wegtikken. Met de gordijnen dicht van vrijdagavond tot maandagochtend.

Ze gaat alleen naar buiten om te werken, met een glimlach op haar gezicht gebeiteld. Netjes en stijlvol gekleed, as always. Daar acteert ze optimisme. Daar waardeert men haar perfectionisme. Daar lacht men soms om en met haar, als ze weer eens bitterballen bestelt of zelf gemaakte appeltaarten mee neemt. Ze is dik, heel dik, en lijkt er lak aan te hebben. Voer voor grapjes, soms als ze erbij is. Vaker als ze er niet bij is. Harde, niets ontziende grapjes. We gaan naar 2014, naar mijn inbreng in dit verhaal. Ik besluit dan dat ik een fit20-sportstudio ga starten bij de Spaanse Polder. Dat besluiten meer mensen, maar die zetten meestal geen mooie managersfunctie opzij voor een stap in het ongewisse. Wat dat met Rijka te maken heeft? Alles. In tien jaar vriendschap kent zij mij door en door. Zij weet dat ik de laatste jaren ben gaan geloven dat mijn wereld maakbaar is. Zij weet dat ik najaag waar ik in geloof en het bereik. Zij weet dat 20 minuten sport dus geen onzin kan zijn, ondanks dat je niet hoeft om te kleden en niet transpireert. Niet om de redenen die ik opvoer. Die voeren terug naar een medische en wetenschappelijke onderbouwing. Rijka heeft maar één reden. Bas. ‘Als jij erin gelooft, dan moet het werken. En als ik geen 20 minuten per week kan opbrengen, ben ik echt verloren’.

In januari 2015 start ze, als haar bloeddruk boven de 200 komt. Skyhigh. De dokter is duidelijk. Het is geen kwestie of ze omvalt, maar wanneer. Ze weet dan niet dat het een persoonlijk rampjaar wordt. Haar vader overlijdt na een kort ziekbed in de zomer van 2015. Ze verliest vrijwel gelijktijdig haar baan en zit zes maanden thuis. ‘Ik zat, als ik eerlijk ben al jaren in een depressie, dat had in die fase fataal kunnen worden. Ja, echt. Ik weet niet of ik door had gekund. Had gewild'.

fit20 wordt haar redding. Na drie weken fit20 kan ze haar veters makkelijker strikken. Na vier weken laat ze de zak chips staan. Na drie maanden besluit ze af en toe te gaan wandelen en gaan de gordijnen open in het weekend. Na vier maanden begint haar gewichtsverlies op te vallen bij anderen. Ze halveert haar maaltijden, vervangt slechte ingrediënten of laat lekkers staan. Niet vanuit een dieet (‘Niks voor mij, ik zit niet te wachten of iemand die me vertelt wat ik wel of niet mag’), maar vanuit intrinsieke motivatie. Haar optimisme is niet meer geacteerd. De pijntjes en ontstekingen verminderen of verdwijnen. De slachtofferrol is niet meer, de vicieuze cirkel is doorbroken.

Niets krijgt haar meer uit balans, ook niet het verlies van haar vader (‘Juist in die stressvolle fase daalde mijn bloeddruk’). Ze is opeens een bron van kracht in het gezin, ondanks het vrijwel gelijktijdige wegvallen van haar baan. Ze wordt lid bij een kookclub en een koor, wandelt grote afstanden met een stappenteller, gaat zwemmen, trekt de stoffige fiets met regelmaat uit de schuur, krijgt een nieuwe baan en is voer voor gesprek in de fit20-studio. Alleen nu wordt er niet om haar gelachen. Nu is er bewondering voor de enige vrouw die op de Leg Press het maximale gewicht aan kan. Iets dat alleen is weggelegd voor een enkele, zeer sterke, man. Rijka is er trots op. Op de staalkabels in haar bovenbenen. Op haar lichaam, dat in omvang ruim dertig kilo slinkt.

Bovenal is ze trots op wie ze nu is. Eén brok energie, die geen avond meer thuis op de bank kan zitten. Gemotiveerd als ze is om de ‘verloren jaren’ in te halen. Het bewijs dat je voorspoed pas echt kunt waarderen als je tegenslag kent. ‘Gister zei iemand: fysiek een stuk minder om van te houden. Ik zei: nee, juist meer. Ik ben veel leuker nu.’

Laatst zei iemand bij fit20. ‘Ik wil hier hetzelfde als die vrouw bereiken’. Eén alleszeggende zin over een vrouw die van héél ver kwam. Een vrouw om intens trots op te zijn. Rijka Freling, een ware inspirator.